Marazm.

Po pierwsze - zarośliśmy.

Po drugie - nadal palimy ogniska. A w nich - słomę i spróchniałe płoty.

Po trzecie - mini-widły, zakupione w mirskiej księgarni, dzielnie angażują się w prace porządkowe

oraz w rekultywację ogródka(po czwarte). (Miejsce odgrodzone barykadą z kamieni, której nie wolno przekraczać operatorowi żółtych wideł, to uprawa słonecznika.)

Po piąte - jest nadzieja na plony (czytaj:powidła).


Po szóste - wywód.

Zupełnie pominęliśmy w naszym dzienniku (nie)budowy wiekopomną chwilę!
Udało nam się skontaktować z D., architektem, który otrzymał...WARUNKI ZABUDOWY z gminy. Powiedział także "Działamy!". Zapomnieliśmy się nawet ucieszyć - długotrwała posucha w tej sprawie wypruła z nas wszelkie dotyczące jej emocje.

Poza tym rejestrujemy pewien marazm.

Niby z piwnicy w bloku z wielkiej płyty wywlekamy kosę i siekiery, pakujemy je do samochodu...no i jeździmy robić mniej więcej cokolwiek, a wszystkie prace są takie niezbędne, że nie wiadomo w co ręce włożyć...i niby są jakieś mikropostępy, ubywa siana i płotów, sterta gruzu maleje...ale ciągle widzimy tę hałdę drewna przed stodołą, kupę siana w stodole i gruz, którego jest co najmniej dwa razy więcej niż tego, który tkwił od roku (!) pod domem.
Kwestię środków na remont przemilczymy. Łatwo się domyślić, co sądzimy na temat posiadanej puli pieniędzy, nazywając taczkę "inwestycją".

Brak nam zapału. To pewnie przejściowe...