Dzień zwycięstwa, czyli rzecz o tym, co Klaus Mitffoch ma wspólnego z remotem dwustuletniego domu.

Wczoraj zajmowaliśmy się tak zwanymi porządkami, które ostatecznie wyewoluowały w sianie zniszczenia.

Rano wyprosiliśmy uprzejmie resztę siana z poddasza.





Rządni spektakularnych postępów oderwaliśmy też kilka desek z podłogi w stodole*.



Gdy naszym oczom ukazało się wypełnienie z plew, nauczeni doświadczeniem okolicznych remonciarzy, spodziewaliśmy się odkryć na miarę epoki, w której powstało mieszkalne pięterko numeru osiem.

I oto z plew wyłonił się ... dostojny but marki STOMIL.


Wcale gorzko nie zapłakaliśmy (jedynie dla przyzwoitości zgorszyliśmy się nieco) i oddaliliśmy się naszym krążownikiem szos ku zupie z soczewicy by nabrać sił na prawdziwy remontowy FIGHT!

W efekcie popołudniowej tury na parterze pozostało już niewiele tynków do usunięcia,



a pięterko, pod wpływem kilku energicznych machnięć siekierą, zmieniło się nie do poznania.







Dni tej pięknej przestrzeni są policzone - ilość zostanie zamieniona na jakoś i z trzech kondygnacji (w tym środkowej, mocno naciąganej, która pierwotnie nie miała z pewnością nic wspólnego z pomieszczeniami mieszkalnymi, a awans do tej kategorii zawdzięcza czasom świetności Klausa Mitffocha, którego zresztą namiętnie katowaliśmy podczas wczorajszych podróży w tę i z powrotem) zostaną dwie.


Dokonaliśmy także ostatecznej sekularyzacji domostwa.





pod obrazkiem Matki Boskiej Częstochowskiej (również wczesny Gierek) mieliśmy nadzieję znaleźć pieniądze na remont, a tymczasem...





Postępy są także dziełem czteroosobowej ekipy sprawującej pieczę nad Stasiem.

__
*Stodoła i poddasze to, w przypadku naszego domu, synonimy.