Le chlew (czytać po porannej kawie z croissantem).

Wysłuchawszy kilku pieśni Slayera (nie da się ukryć, że radiowa "Zagadkowa niedziela" niezbyt dobrze zagrzewa do boju) porwaliśmy się z siekierami, łopatami i młotkami (tak naprawdę posiadamy te przedmioty w liczbie pojedynczej...ale w masie lepiej brzmią) na stajnię, zwaną przez nas - jak się zaraz okaże bardzo adekwatnie - chlewem (choć żadna świnia nie dałaby rady skonsumować niczego z wysokiego, ceglanego żłobu przytwierdzonego do stojącej na słowo honoru ściany).



Zastaliśmy TO. (Może lepiej się nie przyznawać, że dwa lata temu?)



Wczoraj, za pomocą energicznego szarpnięcia i kilku kopniaków odkryliśmy olbrzymie złoża tego, co zostało po kurach.



Odrzuciwszy młotek i siekierę przystąpiliśmy do likwidacji mocnej i zupełnie nieładnej konstrukcji za pomocą pewnego pałętającego się tu i ówdzie narzędzia.






Efekt masakry jaki jest - każdy widzi. (Czyli: to jeszcze nie koniec.)




A październik (jak dwa lata temu) kusząco ciepły. W sensie, że nakłaniający do remontów. (Dawno przestaliśmy dostrzegać inne zalety słonecznej aury.)