Bystra woda, czyli czego o naszych umysłach powiedzieć nie można.

Pisaliśmy, że w powiatowym Wydziale Architektury i Budownictwa wszyscy są kompetentni i zapracowani, prawda?

I zamiast pójść tym tropem czekaliśmy, czekaliśmy, a nawet zdążyliśmy już przestać czekać.

Po telefonie do D., architekta,  który znów był (chciałoby się rzec: "jak przed laty") miły i spokojny, okazało się, że słynny Strażak, nieznany nam bliżej autor jakże ważnej ekspertyzy, powinien aktualnie należeć już raczej do historii czekania.

No to, ociągając się z lekka, połączyliśmy się z Wydziałem A. i B., by dowiedzieć się, że pozwolenie czeka.

Hmmm...może to przesylabizujmy "poz-wo-le-nie -- cze-ka".

Pozwolenie czeka!

I co?

I nic.

Zadowoleni ze zmian, które wprowadziliśmy w naszym mirskim lokum, szczęśliwi z powodu dzisiejszych studziennych zabiegów i uraczeni wyglądem niedziurawego już dachu, pojedziemy do Lwówka.

Zapłacimy kolejny haraczyk za coś bliżej nieokreślonego.

Pouśmiechamy się do odpowiednich osób na odpowiednich stanowiskach (bez krzty ironii!) i wrócimy do naszej industrialnej kanciapy w Uboczu, by ciułać na zmaterializowanie się wizji zawartej w projekcie (który jutro ujrzymy w zasadzie po raz pierwszy).

A wiecie dlaczego tak będzie?

Bo w studni, oczywiście, nie było żadnego skarbu!