Tajemnica znikających jabłek.

Podczas minionej wizytu A., babci Okrucha, poszwendaliśmy się nieco w okolicach Wyrwaka.

 Zrobiliśmy rundkę wokół Tłoczyny, przekonując się naocznie, że ani się obejrzymy, a spadnie śnieg.

Poszliśmy żółtym szlakiem, prowadzącym pod górę, wzdłuż Ciemnego Wądołu, 

 by następnie skręcić w szeroką, wygodną... szosę (!) ku Wolframowemu Źródełku.

Nagle okazało się, że jest już niedziela i że jedyne sensowne połączenie kolejowe z Poznaniem to nieśmiertelny skład o wszystko mówiącej nazwie "Kamieńczyk", który wczoraj wydawał się  zaczynać bieg niekoniecznie w Szklarskiej.

Udaliśmy się więc do Jeleniej i z powrotem, przez Kłopotnicę oczywiście (bo blisko i ładnie).

W drodze powrotnej okazało się, że nie tylko blisko, nie tylko ładnie, ale też przezornie.

Tajemnicze przystrzyżenie naszej pierwszej białej, parkowej róży i znikanie jabłek w niewyjaśnionych okolicznościach przestało być nagle tajemnicze i niewyjaśnione.

Krowy sąsiada skubały z namaszczeniem źdźbła wszystkiego, co podeszło im pod chrapy, nie gardząc także czerwonymi już, zimowymi owocami jabłoni.

Zrobiło nam się średnio, pojechaliśmy więc do właściciela niesfornych panien na(zwanych przez tego pierwszego dosadniej i zupełnie nieładnie) i oszczekani przez trzy całkiem spore burki na całkiem grubych łańcuchach poprosiliśmy o zabranie stada z naszych włości.

Bycie miłym popłaca.

Posiadanie ogrodzenia też. Prawdopodobnie.

(Może uda się nam przekonać o tym w przyszłym roku.)