Nieustające wakacje.

Zdarzyło nam się wczoraj przebywać w towarzystwie gości Maxa, w W.

W zasadzie my (oraz nasza obstawa, dotrzymująca (w naszym imieniu) zgromadzonym kroku w pewnym procederze, o którym przed pewną wieczorną godziną się nie mówi) też byliśmy jakby gośćmi, ale "jakby" robi wielką różnicę.

W każdym razie, jak to zwykle w takich sytuacjach bywa, zostaliśmy zapytani o rzecz zasadniczą, czyli co my tu w ogóle robimy i czy przypadkiem nie wylądowaliśmy na Pogórzu z powodu pragnienia nieustającego bycia na wakacjach.
-Otóż to! - przyznaliśmy zgodnym chórem wraz z towarzyszącymi nam ex-Pomorzanami, przekąszając genialne rogaliki made by Max...a właściwie, ściślej rzecz ujmując, wylizując niemalże okruszki z talerzy po tychże. Tychże rogalikach, nie Pomorzanach.

No właśnie.

Wszystko jednak ma swoją cenę. Jak powszechnie wiadomo, nasze nieustające wakacje nakręcane są przez tak zwaną nie-budowę. Wracając więc do sedna (do nie-budowy, znaczy się) - już myśleliśmy, że w nadchodzącym sezonie  przypadkiem wywiniemy się od brudzenia sobie rąk, ale ZNAKI mówią co innego. Nie dość, że fachowcy pamiętają, że się z nami umówili, to jeszcze...wczorajszy dzień, posługując się rękoma pewnego Śledzibowca, uraczył nas żółciutkim do granic możliwości podarunkiem ("trochę słońca na ten mokry czas"):

Wygląda na to, że należy już przestać nie-budowę nazywać nie-budową, zakupić czarny pisaczek, zadzwonić wreszcie do kierownika, przyklepać sprawę w Wydziale A. i B. Szczególnie dlatego, że chętnie zrewanżowalibyśmy się za tę tablicę i za te rogaliki (i za dotrzymywanie kroku zgromadzonym wczoraj w W. w pewnym procederze, o którym przed wieczorem się nie mówi) wieczorem przy kominku.
Ale żeby mieć kominek, trzeba najpierw zbudować dom. Wiadomo - Ordnung muß sein!