No to klapa.

Poza tym postanowiliśmy zrobić coś z faktem, że w zasadzie mieszkamy prawie w górach.

Posłuchawszy M. dotarliśmy wreszcie na Kozią Szyję. Polecamy. Szczególnie dzieciatym - na szczyt wjechać można samochodem. Kiedy uda się człowiekowi wyrwać z pracy piętnaście minut przed zachodem słońca, to całkiem dobre rozwiązanie. Rzec by można  przednie...praktyczne, godne, fenomenalne, doskonałe. Wręcz idealne.


Nie interesujemy się losami pozwolenia na budowę.
Zabijamy dechami kolejne okna i urządzamy się.



W Mirsku.
Na dłużej.
Poznaliśmy kilku dealerów meblowych, dokładniej dwóch, a w zasadzie jednego, bo tego drugiego znaliśmy już wcześniej. Różni. Ujmujący. Obaj mają spore zapasy różnych,  ujmujących mebli.

Przyjechała A., babcia Okrucha oraz M., dziadek Okrucha. Wizytę wykorzystaliśmy na zabijanie dechami kłopotnickich i otworów okiennych i drzwiowych. Otwory w dachu są nadal imponujące.

Ze Szklarskiej przywieźliśmy sobie na wieczór przy trunkach W., który opowiadał nam o cudzie życia na emigracji.
Zrewanżowaliśmy się odgrzewaną anegdotą o liczniku:
Przychodzi facet do numeru 8 i (przypadkiem) zastaje właścicieli.
Mówi, że jest z energetyki i chciałby spisać licznik.
-Licznik jest w piwnicy - odpowiada pan domu.
-No to idziemy.
-Ale w Mirsku.
-Yyy.

Przypomniało nam się, że nadal nie mamy protokołu z dewastacji własności energetyki przez rzezimieszków rządnych każdego grama drogocennych kruszców. Mamy za to obietnicę jego wystawienia - mieliśmy się zjawić na posterunku w niedzielę...wiele tygodni temu.