Za szybko!

W czwartek człowiek wchodzi po tych swoich wyczekanych schodach, widzi ściany kolankowe i się cieszy. Jak głupi! Biega od okna do okna (których oczywiście nie ma, ale widać już, gdzie będą) i podziwia widoki.

W piątek trzeba jechać z Potomkiem na mecz, a z Kozą zostać w domu, więc na pół dnia spuszcza
się z oka akcję budowlaną.

W sobotę się sądzi, że się jedzie oglądać zbrojenie wieńca, a widzi się nowe ściany.

W pierwszej chwili widok generuje radość - wszystko rośnie, widać co gdzie będzie, normalnie prawie można się wprowadzać...Po chwili jednak pojawia się refleksja.

Przecież teraz miały być tylko szczyty i ścianki kolankowe.

Przecież nic, nic poza rzeczami, których już nie cofniemy, oraz tymi, które mają być ciepłe i ciche, miało nie być z tego nieszczęsnego pustaka.
Chcemy stare cegły. Stare, pełne, normalne i ŁADNE cegły.

Znowu okazało się, że...warto rozmawiać, warto uprzedzać fakty, nie ma głupich pytań, a nawet jeśli są - lepiej zrobić z siebie kretyna, niż się później leczyć nerwy nadmierną ilością ciastek oraz, że nie należy jechać na wakacje, jak się chce mieć zrobione tak, jak się chce, a nie tak, jak może się mieć w wyniku niedopowiedzeń i nieporozumień.

Na szczęście wszystko jeszcze da się odkręcić.

P.s.Akcja ucieczkowa K., naszego ex wykonawcy, zakończyła się w miarę szczęśliwymi finałem. Podstępny telefon  do zakładu pracy dziewczyny zaginionego w akcji (a dokładniej - w Niemczech) zaowocował zwrotem projektu oraz innych zasobów. Jedynym, co nam zostało (poza niesmakiem) z tej przygody, są liczne, ciężkie i nie nasze graty budowlane, z którymi zaczyna nam robić się ciasno.