Dziennik (nie)budowy, czyli rzecz o tym, jak się zmienia perspektywa, kiedy życiem człowieka rządzić zaczyna dwustuletni dom.

Wszystkie występujące w tej historii postacie są fikcyjne, a wszelkie podobieństwo osób, zdarzeń i miejsc-czysto przypadkowe.

piątek, 27 kwietnia 2018

Właściwie to nie dzieje się nic ;)

W gruncie rzeczy minione tygodnie nie przyniosły wiele nowego.

Mamy sporo rur i przewodów pod sporą warstwą styropianu, dzisiaj miało to wszystko zostać pięknie ukryte pod betonem, ale jakoś się tak zrobiło, że się nie zrobi, bo generalnie na budowie nie ma tak, że rzeczy dzieją się zgodnie z ustaleniami czy planami. Na budowie bardzo, bardzo często nie wiadomo, o co właściwie chodzi.

Sprawy, za które odpowiadamy sami, idą w dobrym kierunku. Okruch nauczył się operować siekierą i kosiarką. Lubi to.
Skrawki ziemi nieprzygniecione budowlanym śmieciem obsadzone.

Mamy też coś ładnego i skończonego! W środku nie wieje i nie pada.



Raczej będziemy mieszkać na łasce prądu budowlanego, wody z węża i bardzo dobrze zorganizowanej firmy dystrybuującej toalety przenośne. Nie martwi to nas jednak wcale. Po prostu cieszymy się, że przed upływem lat dziewięciu (licząc od pewnego pamiętnego dnia) uda nam się przeprowadzić!



P.s. I znowu dostaliśmy obiad od Ludzi Dobrej Woli, którzy na dodatek super gotują :D

piątek, 13 kwietnia 2018

Walczymy!

Ostatnio zajmujemy się nieustającą i zawziętą walką. Efekty są.
Mocy na opisanie szczegółów aktualnie brak.



Ważne!

Dwie Miłe Osoby dostarczyły nam pewnej niedzieli obiad.
Dzień był wyzwaniem, znakomity obiad w Towarzystwie uratował nam ducha.

Pewien Sympatyczny Człowiek wsparł nas w zamieszaniu przesyłkowa - transportowym.
Uratował  nam sprawę z wleczonymi przez pół (a nawet trochę więcej) Polski drzwiami.

P. ogarnął transport, dzięki czemu w ogóle mogliśmy zacząć marzyć o wyżej wymienionych drzwiach.

Babcia Okrucha i Małej Kozy przybyła z odsieczą. Uratowała nam tydzień.


Wygląda na to, że nie jesteśmy odosobnieni w realizacji wyzwania :)